Blog 115 jaar #10: Dick van den Polder (1934-2013)

Mijn eerste kennismaking met Dick van den Polder (1934-2013) moet ergens aan het eind van de jaren negentig geweest zijn. Als student journalistiek bezocht ik de persdag van Excelsior en schoof samen met een handjevol journalisten aan voor het perspraatje met voorzitter Martin de Jager en directeur Simon Kelder. In de oude portocabins waren de beleidsbepalers positief over de toekomst. De journalisten namen hun verhalen gretig over. Alleen Van den Polder – oud speler van Excelsior en werkzaam als sportjournalist – vuurde de één na de andere kritische vraag op De Jager en Kelder af.

Excelsior was zijn club. Desondanks kon Van den Polder kritisch zijn over de roodzwarten. ,,Ook als journalist moet je zo nu en dan een schop kunnen uitdelen’’, vertelde hij me jaren na die eerste kennismaking. ,,Als ik positief over Excelsior schreef zeiden mensen wel eens: het is jouw club. En als ik kritisch schreef: zou je niet wat minder negatief zijn? Ik heb altijd geschreven wat ik vond. Zo hoort dat.’’

Van den Polder groeide op in Bergpolder, maar werd op elfjarige leeftijd lid van Excelsior. Samen met zijn boezemvriend Arie den Hertog probeerde hij het eerst bij NADO/V, waar zijn vader bestuurslid was. ,,We hebben daar één wedstrijd gespeeld. Daarna zei Arie: dit is niks voor mij. Het niveau was ook te laag. Dus hebben we ons aangemeld bij Excelsior.’’

Hoewel hij naar eigen zeggen geen geweldige voetballer was (,,Ik had wel een goed spelzicht en een zuivere pass’’) schopte hij het tot het eerste. ,,Daarin speelden mannen als Arie Vermeer, Lo Dörr, Nol Braams, Wim van Kilsdonk en Kees Verboom. Je moest van goeden huize komen om in het eerste te komen. Ik weet nog dat Lo Dörr een keer tegen me zei: jij komt er wel. Dat gebeurde in 1954. Thuis tegen Juliana maakte ik mijn debuut.’’

Nadat het betaalde voetbal was ingevoerd, werd hij een vaste waarde. Van den Polder kwam als middenvelder en centrumverdediger tot 199 wedstrijden. ,,Aanvankelijk had ik 197 wedstrijden gespeeld, maar in het seizoen 1963-1964 kwamen er nog twee bij. Excelsior had met blessures te maken en ik werd gevraagd of ik kon meedoen. Aad Libregts zei na die twee wedstrijden: die 200e krijg je van ons, die speel je nog wel een keer.’’

Bizar feit is dat hij in 1958 twee keer zijn been brak. De eerste keer was op 23 maart 1958 in de uitwedstrijd tegen Vitesse. ,,Mijn been zat dertien weken in het gips en daarna mocht ik weer gaan trainen. Toen ik in september mijn rentree maakte in de uitwedstrijd tegen Roda Sport, brak ik meteen weer mijn been. Ik heb op het veld daar bezworen dat ik nooit meer zou voetballen, maar eenmaal hersteld ging ik toch weer trainen.’’

Hij vertelde graag over zijn voetbalcarrière, die hij combineerde met zijn werk als journalist voor Het Rotterdamsche Parool. Toen hij zijn droom kon waarmaken door sportjournalist te worden, stopte hij met voetbalen. Hij was nog wel trainer, onder meer van het tweede elftal van Excelsior en bij de jeugd. Als sportjournalist maakte Van den Polder onder meer zes WK’s en zes EK’s mee. Na zijn pensioen bleef hij zijn Excelsior volgen. Samen met zijn trouwe vriend Wim van Hemert zat hij elke thuiswedstrijd op de perstribune.

Na afloop kwam ik hem soms hoofdschuddend tegen in de catacombe, zijn handen diep in zijn zakken gestoken. Hij kon trots zijn op zijn club, maar ook heel kritisch. In zijn laatste volledige seizoen op de tribune draaide Excelsior onder Leon Vlemmings een dramatisch jaar. Nadat Vlemmings na weer een verloren duel had geprobeerd uit te leggen dat het zo slecht niet was geweest, schudde Van den Polder zijn hoofd en vatte zijn mening in één zin samen: ,,Dit is het slechtste Excelsior sinds lange tijd.’’