Blog 115 jaar #16: De laatste aanvallende spil van Oranje

Arie Vermeer (1922-2013) maakte in 1942 zijn debuut in het eerste elftal van Excelsior. Op 4 oktober van dat jaar speelde de Kralingers met 1-1 gelijk tegen Neptunus. Vermeer was twintig en speelde onder meer samen met Chris Ernst. ,,Toen ik een paar wedstrijden met hem had gevoetbald zei hij: ‘Jij komt in het Nederlands Elftal’. Ik geloofde hem natuurlijk niet, maar hij heeft wel gelijk gekregen.’’

Enkele jaren na het verschijnen van het boek ‘Excelsior 100 jaar’ sprak ik uitgebreid met Vermeer over de enige interland die hij zou spelen op 27 november 1946. Hij noemde die wedstrijd tegen Engeland – die overigens met liefst 8-2 verloren ging – nog steeds het hoogtepunt van zijn voetbalcarrière.

,,We gingen op zondag altijd naar de bioscoop. We zaten in bioscoop Arena. Daar werd na afloop omgeroepen dat Arie Vermeer naar Het Parool moest komen. De redactie van die krant zat destijds op de Schiedamsevest, dus wij daar naartoe. Daar kreeg ik te horen dat ik gekozen was voor het Nederlands Elftal.’’

,,Ik moest nog wel toestemming vragen aan mijn baas, want ik moest voor die wedstrijd vijf dagen op reis. Gelukkig vond hij het goed, al zei hij er wel bij dat ik voor die dagen geen loon zou krijgen. Van schoenmaker Jan van der Voordt kreeg ik een grote koffer mee. We vlogen met een oude Dakota naar Engeland. Dat was op zich al een belevenis, want ik had nog nooit gevlogen.’’

,,We verbleven in een schitterend hotel. Ik lag samen met Faas Wilkes op een enorme kamer. Van de KNVB kregen we drie pond zakgeld, een hoop geld in die tijd. Ik kocht wat voor mijn vrouw, mijn zus, mijn moeder en een zakje patat voor mezelf. Later, toen we weer thuis waren, kreeg ik een rekening van de KNVB. Of ik die 32,10 gulden wilde terugbetalen. Dat was wel vervelend, want ik verdiende destijds 21 gulden in de week.’’

,,Om ons voor te bereiden op de wedstrijd gingen we trainen bij een school. De concierge zette wat stokken in de grond. ‘Dan kunnen jullie daar doorheen dribbelen’, zei hij nog. ‘En daar kunnen jullie je omkleden.’ Dat was een varkenshok zeg, dat zag er niet uit. We zijn toen met z’n allen een stuk gaan wandelen, want omkleden in dat varkenshok zagen wij niet zo zitten. Het Engelse team trainde ergens anders op een prachtige accommodatie. Dat was natuurlijk pure intimidatie. Ik snap niet dat de KNVB daar niets van gezegd heeft. Niet dat we daardoor verloren hebben. Wij waren amateurs en die Engelsen profs, dat stond in geen enkele verhouding.’’

De wedstrijd tegen de Engelsen werd gespeeld in Huddersfield. In het uitverkochte stadion ging Vermeer het veld in als aanvallende spil. In de rest van Europa werd toen steeds vaker met een stopperspil gespeeld. In dat moderne systeem moest de spil zich bekommeren om de midvoor van de tegenstander. De keuzeheren van de KNVB vonden dit echter maar een negatieve manier van spelen en zetten de spil in als extra aanvaller. Arie Vermeer keek daarom amper om naar de Engelse midvoor Tommy Lawton. Het werd 8-2 voor Engeland en Lawton scoorde vier keer.

,,Wij speelden een heel ander systeem. Ik weet zeker als ze tegen mij hadden gezegd dat ik die Lawton moest dekken, dat hij er dan geen vier had gescoord. Aan de andere kant, een Europees Elftal speelde enkele weken later ook tegen Engeland en verloor met 6-1. Die Engelsen waren gewoon beter, ze speelden ons gewoon weg. Het waren allemaal profs met een betere conditie dan wij. Ik geloof niet dat het alleen kwam doordat wij met een aanvallende spil speelden. Ook met een stopperspil heeft het Nederlands Elftal later wedstrijden verloren.’’

Desondanks was dit het laatste duel van Oranje met een aanvallende spil en tevens de laatste interland van Arie Vermeer. Bijzonder was de enorme foto van zijn enige interland die hij in zijn woning had hangen. ,,We liepen op de Coolsingel en zagen bij de Cineac die foto, die werd gebruikt om reclame te maken. Ik ben toen binnen gaan vragen of ik die foto kon krijgen. Ik moest later terugkomen en kreeg hem inderdaad mee. Ze zeiden er nog wel bij: hij blijft eigendom van ons.’’

Vermeer speelde in totaal 278 wedstrijden voor Excelsior en kwam verschillende keren uit voor het Rotterdams Elftal. De middenvelder combineerde zijn voetbalcarrière met een eigen slagerij op de Mathenesserweg. ,,Ik vond dat niet zwaar, want voetballen was voor mij ontspanning. Na een dag werken ging ik op de fiets naar Woudestein om te trainen. Er kwamen niet veel Excelsior-fans in mijn slagerij, maar wel veel Spartanen. Toen woonden nog veel Spartanen in Rotterdam-West en op maandagmorgen werd er natuurlijk over voetbal gesproken.’’

Na zijn actieve carrière was Arie Vermeer een tijdje elftalleider en speelde hij tot zijn 57e met de veteranen. ,,Dat was fantastisch. Als het een keer werd afgekeurd had je er gewoon de pest in, zo leuk was dat. En we werden heel vaak kampioen. Ik heb met dat elftal een heerlijke tijd gehad. Ik wilde eigenlijk tot mijn zestigste doorgaan, maar nadat ik uit bij Spartaan weer eens een blessure had opgelopen, ben ik gestopt. Ik was op mijn zevende begonnen met voetballen op straat en had dus vijftig jaar gevoetbald. Ik vond het mooi geweest.’’