Blog 115 jaar #38: De prachtige carrière van Thijs Excelsior

Thijs Libregts: ,,Je moest destijds twaalf jaar zijn om lid te kunnen worden van Excelsior, maar omdat mijn vader in het bestuur zat en mijn moeder gastvrouw was in de bestuurskamer, was ik vrijwel elk weekend bij Excelsior. Ik had daardoor al een band met de club toen ik twaalf werd en lid kon worden. Ik ben jarig in januari en kon dus pas halverwege het seizoen lid worden. Ik werd ingedeeld in C5.’’

Het viel de mensen al snel op dat Libregts junior talent had. Hij promoveerde naar C2 en het seizoen erna voetbalde hij in C1. Als speler van A1 mocht hij enkele jaren later zelfs al regelmatig meetrainen met het eerste. ,,Ik zal nooit vergeten dat ik, zestien jaar oud, mijn debuut maakte in het eerste elftal in de uitwedstrijd tegen Vitesse. Dat was de wedstrijd waarin Dick van den Polder een dubbele beenbreuk opliep. Het was een probeerseltje. Als tweedejaars A speelde ik vaker mee en het seizoen erna ben ik definitief overgegaan naar de selectie.’’

,,Als klein jongetje kwam ik in een ploeg terecht met gelauwerde spelers als Arie den Hertog, Heimen Lagerwaard, Lo Dörr, Lou Corpeleyn, Piet Slui, Dick van den Polder, Gerrie den Hartog en Nol Braams. Ik kwam daar met mijn tasje de kleedkamer binnen. ‘Waar mag ik gaan zitten?’ Dan kwam Lo Dörr naar voren: ‘Neem deze haak maar.’ Ik sprak hem aan als ‘meneer Dörr’, dat was heel normaal. Het waren mannen van in de dertig, ze waren een begrip.’’

Pas in 1961 tekende hij zijn eerste contract. Een zakelijke beslissing: ,,Er was wat belangstelling van andere clubs en als ik zou vertrekken, wilde Excelsior wel wat geld vangen. Mijn vader zat in de commissie betaald voetbal bij Excelsior, maar hij bemoeide zich er niet mee. Feyenoord kwam langs en ik voerde zelf de gesprekken. Zat ik aan tafel met Cor Kieboom en Guus Brox. Het ging nog niet om zo veel geld, ik moest er zelf gewoon bij blijven werken. Maar Excelsior kreeg 80.000 gulden voor mij, dat was wat.’’

Libregts speelde tussen 1962 en 1968 76 wedstrijden voor Feyenoord en keerde in 1968 voor 35.000 gulden terug bij Excelsior. Onder leiding van Bob Janse promoveerden de Kralingers in twee seizoen van de tweede naar de eredivisie. ,,Het elftal waarmee we twee keer promoveerden was echt een team, zowel binnen als buiten het veld. Ik voelde me na mijn terugkeer meteen weer helemaal thuis. Ik heb fantastische jaren gehad tot het einde van mijn voetballoopbaan in 1972.’’

Hij speelde in totaal 236 officiële wedstrijden voor Excelsior, ging vervolgens aan de slag als jeugdtrainer bij Excelsior en werd in 1973 assistent van hoofdtrainer Ben Peeters. Na diens vertrek wilde de club Thijs Libregts als hoofdtrainer, maar hij beschikte nog niet over de juiste papieren. Daarom werd Bob Janse aangetrokken, met wie Libregts de ploeg samen zou leiden. Twee kapiteins op één schip bleek niet te werken en Excelsior degradeerde naar de eerste divisie. Het seizoen erna stond Libregts alleen aan het roer.

,De jaren die volgden waren fantastisch. De binding binnen de ploeg was erg goed en dat werkte door in de prestaties. We haalden de nacompetitie en werden het jaar erna kampioen. Dat was geen toeval. We hadden gewoon een goed elftal. Het seizoen erna wonnen we in de Kuip met 4-0 van Feyenoord. We haalden zeven punten uit de eerste vier wedstrijden, waardoor we koploper waren! Iedereen wist dat dit niet lang zou duren, maar de toon was wel gezet. We werden uiteindelijk negende.’’

Het kampioenschap in 1979 zette hem in het rijtje van drie trainers die met Excelsior kampioen werden van de eerste divisie, samen met Ben Peeters (1974) en Mario Been (2006). Libregts behaalde de prestaties met zijn ploeg ondanks de minimale middelen waar de club mee werkte. ,,Er waren altijd geldzorgen. Dat hoorde er gewoon bij en als trainer vraag je dan niet om drie nieuwe spelers. Ook contractspelers vroegen niet meer geld. Natuurlijk waren er weleens kleine dingetjes. Spelers die een bus- of tramkaart erbij wilden hebben of een cursus wilden volgen, maar de meeste jongens voelden zich gewoon thuis bij Excelsior. Dat Excelsior-gevoel leefde heel sterk.’’

In 1980 vertrok Libregts als hoofdtrainer naar PSV en daarna werkte hij bij Feyenoord en in Griekenland, voor hij in 1988 – nadat Oranje Europees kampioen was geworden – bondscoach werd van het Nederlands Elftal. ,,We kwalificeerden ons ongeslagen voor het WK, maar toen kreeg ik te maken met andere krachten. Ik werd aan de kant gezet. Dat was heel vervelend, omdat ik de droom had om met het Nederlands Elftal wereldkampioen te worden.’’ Hij werkte daarna als trainer in Griekenland, Nigeria en Oostenrijk.

Excelsior bleef altijd in zijn hart en ook nu is hij er nog wekelijks te vinden. Vrijwel elke donderdag neemt hij samen met Ben Bruins, de vader van Luigi, onder het genot van een kop koffie in het spelershome de week door. Ook zit hij elke thuiswedstrijd op de tribune om Excelsior aan het werk te zien. Ondanks zijn prachtige carrière, bleven ze hem altijd zien als ‘Thijs Excelsior’, maar voor Libregts was dat een compliment: ,,Excelsior heeft altijd een speciaal plekje gehad.’’

Excelsior is immers de club waar zijn vader zo veel jaren een gezichtsbepalend bestuurslid was, waar zijn eigen voetballoopbaan is begonnen en waar Thijs als klein ventje samen met anderen klusjes verrichtte voor terreinman Piet Wijling. ,,Die oude tribune die hier stond in de verf zetten of roest van het hek schuren. Daarna kregen we een oude bal, waarmee we mochten voetballen op het oude trainingsveld. Dat lag op de plek waar nu het parkeerterrein ligt. Daar lag geen gras, alleen maar klei. In de winter zakte je soms tot je enkels in de modder weg. En dan te bedenken dat het eerste elftal daar ook op trainde…’’